લઘુકથા
મારું ઘર
રીંગ વાગતી સાંભળી મેં રસોઇ પડતી મૂકી, ઝડપથી
ડ્રોઈંગરૂમમાં જઇ ફોન હાથમા લીધો. ફોન મામાનો હતો. હું ખુશ થઇ એમની
સાથે વાતે વળગી. મામા ગઇકાલે મારા ઘરે ન આવી શક્યાનો અફસોસ કરતાં
હતા.
“ સોરી નિરુ, મેં તને પ્રોમિસ આપેલું, પણ મારાથી આવી ન શકાયું.”
“ કંઇ વાંધો નહિ, પણ હવે એક – બે દિવસમાં જરૂર આવજો.” મેં મામાને
આગ્રહ કર્યો. કેમ કે મામા પાંચેક મહિનાથી મારા ઘરે આવેલા જ નહિ.
મામાએ ‘હા’ કહી વાત આગળ વધારી. વળી કંઇક યાદ આવ્યું હોય એમ
બોલ્યાં,
“ નિરુ, મેં તારી દિકરીનો ફોટો જોયો. બિલકુલ ઢીંગલી જ જાણે !”
“ ક્યાં જોયો ?” મને નવાઇ લાગી. કેમ કે મારા સિવાય બીજા કોઇ પાસે
એનો ફોટો હતો જ નહિ.
“ તારા ઘરે.”
“ મારા ઘરે ? મારા ઘરે તમે પાંચેક મહિનાથી નથી આવ્યા.” સામા છેડે
મામા થોડી વાર ચૂપ થઇ ગયા.
“ તારા ઘરે એટલે કે તારા મમ્મીના ઘરે.”
મને યાદ આવ્યું. મારી છ મહિનાની દિકરીનો ફોટો થોડા સમય પહેલા જ
મમ્મી એની સાથે લઇ ગઇ હતી.
‘મમ્મીના ઘરે’ શબ્દ સાંભળ્યા પછી મારાથી કંઇ બોલી શકાયું નહીં. બસ
વિચારી રહી. મારા માટે ‘મારું ઘર’નો સંદર્ભ કેટલો બદલાઇ ગયો !
જ્યાં વીસ વરસ ગાળ્યા એ ઘર મને યાદ પણ ન રહ્યું કે ‘મારું’ છે; ને
પાંચ વરસથી ‘મારા’ બનેલા આ ઘરની દિવાલો મને ઘેરી રહી.