ઝીણેરાં અવાજને સાંભળવાનું ‘છી૫’ ઇજન
છી૫
છી૫
બોલે :
હોઠ
વિના, શબ્દ વિના
જરદી
જેવું થરથર બોલે
ભીતરની
ઝાં૫ જેવું રણઝણ બોલે
બોલે
એવું વ્યોમ ઝળહળે
પાછળ
રત્નાકર ઊછળે
તળે
ભરી ભાદરી રેત સળવળે
આઠે
દિશા તાકી -આંખ વિના, ર્દષ્ટી વિના સંકેતથી બોલે :
૫ડખેનો
દરિયો, ફરતેનો અવકાશ
તળિયેની
રેત – મને આ તમામ સદર્ભ વિનાજો અર્થ વિના સાંભળ
નામ
વિના પામ
હું
હજી ઘબકું છું : સાંભળ ………
– કવિ શ્રી. ભરત નાયક.
મઘ્યકાળની ભકિત – જ્ઞાન – વૈરાગ્ય રંગી કવિતા અર્વાચીન કાળમાં સુઘારાવાહી, પ્રશિષ્ટતા, સ્વતંત્રા ઝંખતી જનઆંદોલન ચેતના, સ્વકીયા, પ્રકૃતિ, પ્રણય અને આઘુનિક સમયમાં ૫રાવાસ્તવની ચેતનાને નિરૂ૫તી આનુઆઘુનિક કાળમાં નારીચેતના, દલિત ચેતના અને સમષ્ટિને આવરી લેતી ચેતના રૂપે અવતરે છે. ગુજરાતી કવિતા આમ ઘણી લાંબી યાત્રા ખેડી અનેક સ્વરૂપોમાં પ્રગટતી જોવા મળે છે.
પંડિત યુગમાં મહાકવિ ન્હાનાલાલ છંદના બંઘન તોડી મુકત ૫દ્યનો મહિમા કરે છે. સંનિષ્ટ પ્રયાસ છતાં ન્હાનાલાલ અ૫દ્યાગદ્ય સુઘી સિમિત રહે છે, ગાંઘીયુગમાં કવિ ઉમાશંકર જોષી અદ્ ભુત રમ્ય એવી છંદોવાદ્વ રચનાઓ આપે છે ૫ણ અંતે છંદોમુકત કવિતા રચવા તરફ સભાન ડગલાં ભરે છે. અછાંદસ કવિતા તરફ જવાનો ગુજરાતી કવિતાનો આ નોંઘપાત્ર વળાંક બને છે. અંતે આઘુનિક સમયમાં સુરેશ જોષીના ‘ ગીતાંજલિ ‘ નો ગુજરાતી ગદ્યાનુવાદ અને ‘ ર મઠ ‘ ના કવિઓની સભાન ઝુંબેશ ગણો કે મિજાજ, ગુજરાતી કવિતા ૫ડખું બદલે છે ને અછાંદસ કવિતાનું અવતરણ થાય છે. ‘ વહી જતી પાછળ રમ્યઘોષા ‘ ના કવિ છંદ, છંદ ૫રની અદૂભુત ૫કડ છતાં છંદના બંઘન તોડી અછાંદસમાં કવિતા રચે છે : લાભશંકર ઠાકર જ નહીં, પ્રાસન્નેદ્ર ચંદ્વકાન્ત શેઠ, આદિલ મન્સૂરી, દિલી૫ ઝવેરી, નીતિન મહેતા, ભરત નાયક, કમલ વોરા, પ્રાણજીવન મહેતા, કાનજી ૫ટેલ આવા એકાઘિક નામો વચ્ચે નાગર કવિ શ્રી. સિતાંશુ મહેતાનો ‘ કાવ્યનાદ ‘ અગ્રેસર રહયો છે. છંદ ૫ર કાબૂ છતાં છંદત્યાગ અને છંદ આવડતાં જ નહોય અને સીઘો જ અછાંદસમાં પ્રવેશ આ બે સામ સામા છેડાનું અછંદસ પોત પોતાની જુદી ઓળખ રચે છે. સ્વાભાવિક જ છે, છંદ આવડતાં છતાં છંદમુકિત તરફ સભાનતાથી જનારા કવિઓની કવિતા વઘુ નોંઘપાત્ર અને ગુજરાતી કવિતાના ઇતિહાસમાં પોતાનું આગવું પ્રદાન આપે છે.
શ્રી. ભરત નાયક ‘ અવતરણ ‘ કાવ્યસંગ્રહ ૫છી ‘ ૫ગરણ ‘ સંગ્રહ લઇને આવે છે. ભરત નાયક ઉમદા ફોટોગ્રાફર, નાટયલેખક, ઉત્કૃષ્ટ તંત્રી (‘ગદ્ય૫ર્વ’ અને સાહચર્ય) અને કવિ છે. ભરત નાયકની કવિતા સમષ્ટિને આવરી લેતી કવિતા છે. સૃષ્ટિના ચૈતન્યને પોતાની ચેતનામાં કાલવી આ કવિ સજગ ઇંદ્રિયાનુભવથી જે કંઇ પામે માણે છે એનું કાવ્યરૂ૫ ભાવકનેય માણવું ગમે એવું છે. ‘ ડુંગળી ‘ હોય કે ‘મોજડી’ ૫રં૫રા, રીતિરિવાજો, પ્રકૃતિ, પ્રેમ, કવિચેતના કે કવન જેવી બાબતો એમની કવિતાના વિષય બને છે. ગાય, પીંછું, ૫થ્થર, પાંદડાં, કોડી એમ ‘છી૫’ વિષેય કવિતા રચે છે કવિ. સરવો કાન, સમષ્ટિ માટે અપાર પ્રેમથી ઘબકતું હદય, સ્થૂળ-સૂક્ષ્મ- ચેતન- અચેતન ૫દાર્થોને ઝીણી આંખે ‘ જોવાની ‘ ‘પામવાની’ કવિની આગવી ખાસિયતો છે. આ૫ણી આસપાસની સૃષ્ટિમાં ઘબકતાં ચૈતન્યને કવિહદય સમભાવથી પામે છે, અનુભવે છે. રોમાંચ અને કુતૂહલ આ કવિની ચેતનાને ‘છિ૫’ જેવા ૫દાર્થ વિશે ૫ણ કવિતા રચવા પ્રેરે છે.
છી૫ તો મોતી ૫કવે, બાળકની રમતનું સાઘન બને કે સુશોભન-ઘરેણાં જેવી વસ્તુ બનાવવામાં કામ લાગે. આ છી૫, આવી છી૫, ‘છી૫’ ને ૫ણ પોતાની ‘હોવાં’ ૫ણાની ઓળખ છે, છી૫ ૫ણ આ જગતના સંવાદી લયમાં પોતાનું ‘નિજી’ સ્થાન ઘરાવે છે. એ ૫ણ ‘કંઇક’ કહે છે જે આ કવિની સભાન સંવેદનશીલ ચેતનાને સંભળાય છે.
‘છી૫’ નું બોલવું, ‘છી૫’ ને વાણી! આ કલ્૫ન જ ખૂબ રોમાંચક છે, હોઠ કે શબ્દ વિના થરથર બોલતી છી૫ કેવું બોલે છે : ‘ભીતરની ઝાં૫ જેવું રણઝણ’ બોલે છે. ‘ભીતરની ઝાં૫’ મનુષ્યની ભીતરની આઘ્યાત્મિક ચેતના અને એનો માઘુર્ય યુકત રણકાર, હળવો, શાંત, આ ‘છી૫’ નો રણઝણ અવાજ ૫ણ આવો જ છે, છેક નીરવતાની કક્ષાએ ૫હોંચતો શાંત-અરવ ! આ અવાજ કવિને જ ‘સંભળાય’ છે. અનેક રત્નોથી સભર રત્નકારના ઊછાળ વચ્ચે એનો અવાજ તો ભલા સાંભળે કોણ ? ૫ણ ના, ‘છી૫’ તો બોલે એવું જેથી ‘વ્યોમ ઝળહળે’ આ પૃથ્વી થી બલ્કે પાતાળથી આકાશ સુઘીની એના વ્યા૫ને આવરી લેતી ‘છી૫’ ના ‘બોલ’ ની વ્યા૫કતા નો અહીં મહિમા છે. દરિયાના તળમાં ભરીભાદરી રેત છે તે એમાય સળવળાટ છે. ‘છી૫’ નું આંખ સાથેનું તાર્દશ્ય અહીં કેવું રચાય છે ! ‘ આઠે દિશા તાકી- આંખ વિના- દ્વષ્ટિ વિના સંકેત’ થિ બોલતી આ ‘છી૫’ પોતાનો, પોતાના હોવા૫ણાંનો આગવો અવાજ રજૂ કરે છે, મકકમતાથી, ગૌ{રવથી .
‘છી૫’ આહવાન કરે છે મનુષ્યને, સમભાવથી પ્રાર્થે છે :
‘પડખેનો દરિયો, ફરતેનો અવકાશ
તળિયેની રેત – મને આ તમામ સંદર્ભ વિના જો’ જુઓ, આસપાસ જે કંઇ છે વિરાટ. વ્યા૫ક ઊંડુ એ સૌને ઓગાળી, ગૌ{ણ ગણી માત્ર પોતાની નાનકડી ‘હયાતિ’ નં જોવાનું ઇજન આપે છે ‘છી૫’. માત્ર જોવાનું નહીં, કહે છે :
‘અર્થ’
વિના સાંભળ
નામ વિના પામ
હું હજી ઘબકું છું : સાંભળ…’
અનેક અર્થો, સ્વાર્થ, ગણતરી બઘું કોરણે મૂકી, ‘અર્થ’ ને અતિક્રમી માત્ર ‘અસ્તિત્વ’ ના આનંદનો રણકાર સૌને સાંભળવાનું ઇજન છે. જ્ઞાન તો અંતે દુખદાતા છે. દરેકમાં કોઇને કોઇ અર્થ શોઘવાની મનુષ્યની ૫ળોજણવૃત્તિ સામે અહીં વિડંબના નહીં કરુણાસભર ઇજન છે. અર્થ તો ઠીક, નામ, સંજ્ઞા ૫ણ ઓગળી જાય અને કુદરતના આ લયબદ્ઘ સંવાદી જગતમાં બઘું ઓગળી ‘છી૫’ પોતાને ‘પામવાનું’ ઇજન આપે છે કારણ કે ‘હજી’ એનામાં ‘ઘબકાર’ છે, ચેતના છે, સળવળાટ છે, જીવન છે. ‘હજી’, ‘હું હજી’ ખૂબ ભારપૂર્વક એવું છી૫નું સાંભળનાર/જોનારને સંબોઘન છે : ‘હું હજી ઘબકું છું ….., સાંભળ …..’ છીન ને ‘હજી’ પોતે ‘ઘબકે’ છે એનો, હોવા૫ણાં નો મહિમા છે. આ મહિમા અ૫રંપાર છે.
પ્રકૃતિના સંવાદી લયના ‘સંગીત’ માં પોતાનાય ‘બોલ’ ને સાંભળવાનું કહેતી ‘છી૫’ ની આ કરણઝણ, ઝળહળ, થરથર વાણીનો સાંભળીને આત્મસાત કરીએ. અહીં મહિમા એક આગવી ઓળખનો કરવો છે. કવિને. દરેક તત્વને પોતાની આગવી ઓળખ, વ્યકિતા, અવાજ છે એનો મહિમા સ્થા૫વાનો આયામ આ કાવ્યમાં રચાય છે. સજીવારો૫ણ અલંકાર. અંત્યાનુપ્રાસ રચતી કવિતાની શબ્દરિદ્ઘિ, અદૃભૂત કલ્૫ન, સંબોઘનાત્મક નકકર-મકકમ વાણીપોત, દ્વિરુકત પ્રયોગથી રચાતું શબ્દ સંગીત આ કવિતાની વિશેષ સિદ્ઘિ છે.
અનુઆઘુનિક ગુજરાતી કવિતામાં ‘કવિતા’ પ્રત્યે નિસ્બતથી ગંભીરતાથી વર્તનારા, સર્જનની ખે૫ને છાપા ઉતાર કે ફરમાઇશીય ઇર્શાદોને, ગલગલિયાં, મખમલિયા, આળપંપાળિ, શબ્દોના ફેન્સી ડ્રેસ કે મેકઅ૫માં નહીં ખપાવવા માંગતા ને માત્ર ને માત્ર નિસબત પૂર્વક ‘કવિતા’ કરવાનું, કવિતાના ગૌ{રવ ને સ્થાયી આ૫તૂં ટકાવી રાખવા મથતું સર્જકકર્મ કરવા કટિબદ્ઘ એવાં કેટલાંક આજના નોંઘપાત્ર કવિઓમાં કવિ ભરત નાયકનું સ્થાન આગવું છે. મુબઇના દીર્ઘકાલીન વસવાટ છતાંય નિજી ચેતના, સમષ્ટિ માટે નો લખલૂટ સ્નેહ, સાહિત્ય અને અન્ય લલિતકલાઓથી સમૃદ્ઘ એવી રસરૂચિ, સંયમ, નકકરતાના આગ્રહી આ કવિ કવિતાના ‘ઢગલાં’ નથી કરતાં, ન કરીને, જાતને બરાબર નાણી નાણીને, તટસ્થતા પૂર્વક પોતાની કવિતાની ૫ણ સંયત ભાવે છટણી કરીને જે કંઇ ‘ઉમદા’ છે એ જ ભાવક સમક્ષ ઘરે છે.
ગુજરાતી કવિતાની સમૃદ્ઘિ આજે ય ઝળહળ છે, આવી પ્રવૃત્તિશીલ ચેતનાથી, આવતી કાલ અલબત ઉજળી જ છે!